نام این دختر جوان استرالیایی که در تصویر می‌بینید، استیسی ادن است ( Stacey_Eden# ) که نمی‌تواند در مقابل توهین‌های یکی از هموطنانِ «اسلام ترس»ـش یه یک بانوی محجبه ساکت بماند و به گفت و مگو با او می‌پردازد. فیلمی که استیسی از این ماجرا گرفته و روی اکانتش در فیسبوک گذاشته تا این لحظه بیش از هشتصدهزار بار دیده شده است:
https://www.facebook.com/stacey.clark.3705/videos/vb.100008117850159/1578309785782935
سی.ان.ان هم این رپرتاژ را برای او رفته است:
https://youtu.be/I1gEKe51nQ4
فاطمه هریس یک بانوی استرالیایی است که حتی قبل از مسلمان شدن حجاب داشته است. او در ابتدا عاشق حجاب بوده، بعد مسلمان شده است.
وزیر امور زنان ایالت «نیو ساوث ولز» استرالیا طی بیانیه ای از انتخاب یک زن محجبه مسلمان به عنوان زن سال در این ایالت استرالیا خبر داد.
«پرو گوارد» وزیر امور زنان ایالت «نیو ساوث ولز» استرالیا با بیان این که طی بررسی های به عمل آمده از میان موارد بسیار، مونا شیندی(Mona shindy) زن مسلمان محجبه ای که درعین حال کاپیتان یک کشتی در استرالیا نیز است، مفتخر به دریافت جایزه مخصوص زن سال این ایالت شده است.
وی علت این امر را شجاعت این زن در رسیدگی به مناطق آسیب دیده و تلاش برای خدمات رسانی به جامعه مسلمانان در استرالیا دانست.
شیندی در عین حال به عنوان مشاور فرمانده کل نیروهای دریایی استرالیا در امور مسلمانان و اسلام است و از این طریق نیز توانسته است مشکلات مسلمانان را رفع کند.
◘ آیا واقعا هنوز عده ای حجاب را مانع فعالیت و پیشرفت زنان به حساب می آورند؟!
حجت الاسلام پناهیان پیرامون وضعیت حجاب بین خانواده های یهودی و رفتار یهودیان در فیلم «بیگانه ای در میان ما» سخنانی ایراد نموده است که در ادامه می بینید.
این مستند درباره دخترانی است که چندان به حجاب پایبند نبوده اند اما بر اثر آشنایی با یک دوست، خواندن یک کتاب یا یک اتفاق، نگاهشان به حجاب تغییر کرده و دچار تحول شده اند.
این قسمت: ثمین 10ماهه!
از لاک جیغ تا خدا | دانلود فیلم
شما می‌بینید که این حضرات کُره‌ای‌ها - من از کار اینها خوشم می‌آید - تاریخ ندارند؛ لذا میگویند «افسانه‌ی جومونگ»، افسانه‌ی فلان. یعنی از اوّل حساب را تصفیه میکنند؛ [میگویند] افسانه است، واقعیّت نیست.
یک‌چیزی در می‌آورند، یک تاریخ برای گذشته‌ی خودشان درست میکنند، که وقتی یک جوان کُره‌ای به این فداکاری‌ها و به این شجاعتها و به این کارهای عجیب غریبِ سینمایی نگاه میکند، خب احساس هیجان میکند، احساس هویّت میکند، احساس افتخار میکند.
ما اینها را در واقعیّت زندگی خودمان داریم، اتّفاق افتاده، پیش آمده؛ چرا از اینها استفاده نمیکنیم؟ به‌نظر من یک قصور بزرگی - نمیگوییم تقصیر؛ لااقل قصور بزرگی - اتّفاق افتاده است، باید جبران بشود. به‌نظر من ما پنجاه‌سال دیگر هم بایستی درباره‌ی دفاع مقدّس بنویسیم، بگوییم، توصیف کنیم، تشریح کنیم، انواع و اقسام هنرها را به خدمت بگیریم، برای اینکه این حادثه‌ی عظیم را تبیین‌کنیم.
[بیانات رهبر انقلاب اسلامی در دیدار عوامل فیلم سینمایی شیار ۱۴۳ را که در تاریخ ۲۶ خردادماه ۱۳۹۳ برگزار شد]
صورت هایى که دیگر واقعی و دل نشین نیستند. زنان ایرانى چهره خود را پشت نقاب سنگینى از آرایش و عمل زیبایى پنهان میکنند.
جاى تعجب دارد که زنان این کشور على رغم آموزه هاى دینى خود شبیه پورن استارها و ستاره هاى فیلم هاى پورنو آمریکایى آرایش میکنند. این جور صورت آرایى هایى تنها در فیلم هاى هالیوودی دیده میشود. ما در خیابان هاى اروپا بسیار کم با چنین مواردى روبرو می شویم. در ایران صورت زنان بیشتر از آنکه حس خوبى القا کند حس شهوت را بر انگیخته می کند.
خرید و فروش کتاب در مقابل خرید و فروش لوازم آرایشى بسیار بسیار کم و ناچیز جلوه میکند. در ایران مقدار خرید و فروش یک سال کتاب برابر است با میزان خرید و فروش یک روز یا نیمه اى از روز ابزار آرایش.
این یعنى جهان سوم. جایى که مردم آن نسبت ب شعور خود بى تفاوت تر از ظاهر خود هستند.
* از اینجا
مهدی عبد خدایی:
نامادری من داستانی را تعریف می کردند که همین داستان را علی آقای ضیاء هم تعریف می کنند.
داستان از این قرار بود که من یک ساله بودم که مادرم از حمام باز می گشته است. بین حمام و منزل ما قریب به صد یا صد و پنجاه قدم راه بوده. پاسبان اداره ثبتی بوده که می بیند دو زن (مادرم و همسایه اش) با چادر راه را طی می کنند. حمله می کند. چادر مادر مرا از سرشان می کشد. مادرم فرار می کند و خود را به آستانه خانه همسایه می اندازد و در همان جا سقط جنین می کند و خون ریزی شدیدی می کند و به علت شرایطی که پدرم داشته (او به صورت یک تبعیدی و فراری بوده و یک سال بعد از آن ماجرا باز می گردد.) نمی تواند مادرم را به دکتر برساند و مادرم پس از 16 روز می میرد، در حالی که 21 ساله بوده است. (1)
1. حکایت کشف حجاب، ص125
در زمان طاغوت زنی از کشور ترکیه که در فسق و فساد به نام بود برای اجرای یک نمایش در ایران به فرودگاه مهرآباد تهران وارد شد. جمعیت فراوانی به استقبال این زن آمدند.
یک روز که برای او برنامه گردش می‌گذارند، همین طور که در خیابان های تهران می گشت، زنی را با چادر می‌بیند و می‌گوید: این زن چرا این طوری است؟ می گویند: این خانم چادر به سر دارد. می گوید: می خواهم با او صحبت کنم.
پیاده می شود و به آن زن می گوید: این چیه روی سرت انداختی؟ پاسخ می‌دهد: حجاب من است. می‌گوید: آیا میشود یک دقیقه به من بدهی تا به سرم بیاندازم؟ پاسخ می‌دهد من که نمی توانم چادرم را در انظار عمومی از سرم بردارم. این جا نمی‌شود.
می‌گوید: کجا می‌توانم این چادر را به سر کنم؟ پاسخ می‌دهد: باید به جایی برویم که در دید نامحرم نباشیم.
به جای مخصوصی می‌روند و این خانم ایرانی چادرش را به آن زن می‌دهد که به برهنگی و فساد مشهور بود. او چادر را بر سر می‌اندازد و می‌گوید: عکس من را بیندازید. تنها لحظه‌ای که در زندگی احساس آرامش کردم همین لحظه بود که در چادر بودم.
عکس این خانم را با همین چادر در تمام مجلات زن زمان طاغوت منتشر کردند. (1)
1. پرسمان حجاب، حسین مهدی زاده، ص114
