زنانی که دارای ذوق عرفانی بوده‌اند و آن ذوق توسط اسلام شکوفا شده و جملات و کلمات بلند عرفانی بیان کرده و یا اشعار ارزشمندی سروده‌اند، در تاریخ فراوان است که از آن جمله می‌توان از رابعة شامیه، رابعة بصریه عدویه و رابعه دختر اسماعیل نام برد. در شرح حال رابعه دختر اسماعیل آمده (1) که وقتی حالی به او دست می‌داد، اهل بهشت را می‌دید و می‌گفت: «رأیت أهل الجنة یذهبون و یجیئون و ربما رأیت حورالعین یستترن منی بأکمامهن.»
و همان طوری که گاهی مردان به جایی می‌رسند که خود را از ائمه (علیهم السلام) مستور می‌دارند، همچنین بعضی فرشته‌ها به جایی می‌رسند که خود را از اولیای الهی که مردند می‌پوشانند زنان نیز گاهی به جایی می‌رسند که حوریها خود را از آنها می‌پوشانند. زنان بهشتی از حوریها بالاترند، و این پایگاه واقعی زن است. اگر کسی توهم کند که بعضی محدودیتهای اجرایی نمی‌گذارد زن به این پایگاههای برتر برسد، توهمی بیهوده است. (2)
1. درالمنثور، ص 203.
2. زن در آئینه جلال و جمال آیت الله جوادی آملی
